Χρέος, Κυβέρνηση, Πολίτες
Posted on 10 Απρ, 2015 in Σχόλια | 0 comments
ΧΡΕΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΟΛΙΤΕΣ
ΤΟ να ισχυρίζεται ο κ. Βαρουφάκης, υπουργός των Οικονομικών της χώρας, ότι η Ελλάδα θα πληρώσει «όλα της τα χρέη», αυτό υπερβαίνει και την πιο αισιόδοξη φαντασία.
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ χρέος στο τέλος του 2015, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, υπερβαίνει τα 315,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η χώρα θα είναι αναγκασμένη να ξεπληρώνει τα χρέη της με ολοένα και υψηλότερους φόρους που θα επιβαρύνουν γενεές επί γενεών.
ΟΣΟ για κούρεμα, ούτε συζήτηση.
ΜΕ τη νεόκοπη λέξη στη διπλωματία της «δημιουργικής ασάφειας» και με τις καθημερινές δηλώσεις «ήξεις, αφήξεις…», η όλη υπόθεση της ελληνικής οικονομίας κινδυνεύει, όχι μόνο από πλήρη ασάφεια στόχων και αναξιοπιστία, αλλά και παταγώδη αποτυχία.
ΚΑΝΕΙΣ, ακόμη και ο πυρήνας της κυβέρνησης, δεν ξέρει τι επιδιώκουμε, πόσο μάλλον τι προγραμματίζεται εν αγνοία μας.
ΚΑΙ μόνο το γεγονός ότι, μέσα σε τρεις μήνες περίπου «αριστερής» διακυβέρνησης της χώρας, έχουν φύγει από τις τράπεζες πάνω από 27 δισ. ευρώ, αυτό δεν σημαίνει, άραγε, ότι δεν πάμε καθόλου καλά; Ακόμη και «φίλιες» χώρες, όπως η Κύπρος, κάνουν, λέει, «ασκήσεις επί χάρτου» για κάτι που, μέρα τη μέρα, γίνεται ολοένα και πιο πιθανό: να αναγκαστούμε να φύγουμε μόνοι μας από την Ευρωζώνη!
ΕΤΣΙ, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι είμαστε ανίκανοι να συνυπάρξουμε μεταξύ μας∙ πόσο μάλλον με τους εταίρους μας, όταν δεν ακολουθούμε τους στοιχειώδεις κανόνες ενός ευνομούμενου και αξιοσέβαστου κράτους κι όταν δεν υπάρχει συνέχεια και συνέπεια αυτού.
ΚΑΘΕ συνύπαρξη προϋποθέτει πλαίσιο κανόνων. Η Ε.Ε. είναι μια οικογένεια κρατών. Σε μια οικογένεια, μπορεί μεν ο καθένας να έχει δική του «παντιέρα», να λέει ό,τι του καπνίσει, να ενεργεί όπως του αρέσει, να ξοδεύει όπως θέλει, να «παίζει» επικίνδυνα παιχνίδια, αλλά όταν πρόκειται για το κοινό συμφέρον όλοι υπακούουν σε ορισμένους βασικούς κανόνες.
ΕΜΕΙΣ, πώς είναι δυνατόν να απαιτούμε από τους άλλους να μας… σέβονται, δανείζοντάς μας μάλιστα, όταν δεν σεβόμαστε ούτε την υπογραφή μας;
ΓΙ ΑΥΤΟ ακριβώς, η υπερχρέωσή μας δεν είναι διόλου οικονομικό θέμα, αλλά αποτέλεσμα μιας κακής αντίληψης και πρακτικής της πολιτικής. Είτε πρόκειται περί αριστερής είτε δεξιάς διακυβέρνησης, δυστυχώς αυτή η νοοτροπία συνεχίζεται, προς δόξαν των εγωισμών.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ γίνεται πιο επικίνδυνη, τώρα που και η ελπίδα που «επενδύσαμε» στον ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται, επιτρέποντας στην ανικανότητά μας να παγιώνεται. Κι αυτό, επειδή στη νέα κυβέρνηση κυριαρχεί, εδώ και 70 μέρες, ένα άμετρο και ασυντόνιστο απόψεων, αλλά και ενεργειών.
ΔΕΝ κινδυνολογούμε, αλλά πολύ φοβόμαστε ότι η απογοήτευση κι ο φόβος στον απλό πολίτη επιστρέφουν. Βλέπουμε το ίδιο γνωστό «θεατρικό» πολιτικό δρώμενο, με άλλους ηθοποιούς, αλλά χειρότερο σενάριο. Ένα «Déjà vu», που θα λέγανε οι φίλοι μας οι Γάλλοι, πιθανόν όμως, με δραματικό φινάλε. (Στ.Γ.Κ.)
ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ (ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ) ΜΕ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Ο,ΤΙ έγραψε ο μακαριστός Ειρηναίος, ο τ. Κισσάμου και Σελίνου, αποπνέει- εκτός από ευλάβεια και πίστη-, μια τρυφερότητα και αθωότητα ενός μικρού παιδιού.
ΣΤΟ βιβλίο του «Από τις εορτές της Εκκλησίας μας»-χαρούμενα μηνύματα Πίστης και Ζωής- (Κίσαμος 2000) διαβάζουμε στις σελ. 36-37 το παρακάτω απόσπασμα:
«… Θυμάμαι ακόμη μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ στα Δώδεκα Ευαγγέλια, όταν ο Παπάς έβγαζε το Σταυρό κι έψελνε με θλιμμένη φωνή το:
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…»
μια πονεμένη συγκίνηση κρατούσε όλο το Εκκλησίασμα. Κι όταν τέλειωσε η Ακολουθία και φύγανε οι άνθρωποι, την ώρα που ο Παπάς έκλεινε την πόρτα, εγώ (παιδάκι τότε) έρριξα μια ματιά κι είδα μοναχικό το Χριστό να κρέμεται στη μέση της Εκκλησίας στο σταυρό του και Τον λυπήθηκα. Εμείς πηγαίναμε να κοιμηθούμε στο σπίτι μας, μα ο Χριστός έμενε στη μέση της Εκκλησίας ολομόναχος όλη τη νύχτα κρεμασμένος στο Σταυρό του. Αυτό σκεφτόμουν πηγαίνοντας στο σπίτι μας και μια δυο φορές έκανα να γυρίσω πίσω να μείνω και γω μαζί του. Να μην είναι Μόνος… Το σκέφθηκα, μα δεν το έκανα τότε…»
ΑΛΛΑ, έτσι «σταυρωμένη, κρεμασμένη και μόνη» δεν είναι και η χώρα μας, εδώ και χρόνια, από τους δανειστές της; Έτσι, δεν βρισκόμαστε τελείως κατάμονοι να «τραβούμε των παθών μας», όχι βέβαια μόνο για τις δικές μας πολλές-πολλές αμαρτίες, αλλά και τις κρυφές των άλλων εταίρων μας; (Στ.Γ.Κ.)
ΑΠΛΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΛΕΓΟΝΤΟΣ
Η Ελλάδα διχάστηκε (ως είθισται), για χρόνια, σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» παρασύροντας πλήθος κόσμου «αγανακτισμένων», απογοητευμένων, απελπισμένων κ.λπ. στην άρνηση να αποδεχθούμε μια πραγματικότητα. Κι όλα αυτά πάνω σ´ ένα δημαγωγικό ψέμα, αφού οι τότε «αντιμνημονιακοί» και νυν κυβερνώντες, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα αναγκαστούν σιγά-σιγά να πορευτούν κι αυτοί με «μνημόνια»! Αν θέλουν να κυβερνήσουν όντας μέσα στο ευρώ και στην Ε.Ε.
Ελπίδα μας: τώρα έχει την ευκαιρία η χώρα να ενωθεί πάνω στην παραδοχή της απλής, μοναδικής και ολοφάνερης αλήθειας: του «salus populi, suprema lex esto» (η σωτηρία του λαού, ας γίνει ο υπέρτατος νόμος). Θα γίνει, άραγε, αυτό ο νόμος για όλους τους πολιτικούς μας; Θα αδράξουμε την ευκαιρία να ενωθούμε, ή θα ξαναδούμε Ε.Ε. μετά από πολλές πολλές δεκαετίες; (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Πολύ επιτυχημένος, έστω και ως αυτεπίστροφος, ο Πανούσειος χαρακτηρισμός της κυβέρνησης ως «αριστεράς του τίποτε»!
Ούτε «αριστερό» ριζοσπαστισμό βλέπουμε για επίλυση χρονίων (και ανέξοδων) προβλημάτων της χώρας, ούτε και μια δίκαιη αντιμετώπισή τους.
Για την ώρα, αυτό που κυριαρχεί είναι μια επιλεκτική, «εκδικητική» και εθελοτυφλούσα τακτική που ποντάρει στο συναίσθημα των ψηφοφόρων της και όχι στον κοινό νου της πλειοψηφίας περί δικαίου.
Είμαστε σύμφωνοι για «Εξεταστικές Επιτροπές», αλλά για όλους, και αφότου μπήκαμε στο ευρώ. Χωρίς καμιά εξαίρεση και απυρόβλητους πολιτικούς, τύπου Κ. Καραμανλή…
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
