Μα, τέτοια ανικανότητα; (Χ.Ν., 2-4-15)
Posted on 3 Απρ, 2015 in Σχόλια | 0 comments
ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ… ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ;
ΑΠΟ τους πιο έγκυρους Οικονομολόγους που πέρασαν από την ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά «φαγώθηκε» γιατί ήθελε πραγματικά να αλλάξει ο τόπος, υπήρξε ο Δημήτριος Κουλουριάνος.
ΥΠΗΡΞΕ πρώτος υπ. Οικονομικών επί πρώτου ΠΑΣΟΚ (1982-1983), αλλά ήλθε σε ρήξη με τον τότε λαοφιλή πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου, για την οικονομική πολιτική που θα ασκούνταν, μετά τις νικηφόρες εκλογές («Αλλαγή», 1981).
ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ μια λελογισμένη πολιτική παροχών και παράλληλα ενίσχυση των παραγωγικών πηγών της χώρας με ανάπτυξη, ενώ ο Ανδρέας ήταν υπέρμαχος των άφθονων παροχών στον κόσμο. Ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη στην οποία βασίστηκε προεκλογικά.
ΛΕΦΤΑ φυσικά έρρευσαν άφθονα (δανεικά) από την τότε Ε.Ε. (την Ε.Ο.Κ.). Έγιναν προγράμματα πολλά (από τα Μ.Ο.Π.) που τα είχε διαπραγματευθεί έξυπνα η κυβέρνηση και τα κέρδισε, στις Βρυξέλες.
… ΣΤΟ αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης πριν 4 χρόνια, ρωτήθηκε ο κ. Κουλουριάνος από την εφημερίδα «Το Βήμα» (Αργ. Παπαστάθης, 9-10-11) πώς βλέπει την Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, είπε και τα παρακάτω προφητικά λόγια, ενδεικτικά της ανικανότητάς μας -μπροστά στο καταραμένο «πολιτικό κόστος»- να δούμε την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα:
«Η Ελλάδα βρίσκεται σε τέλµα. Το ένα πόδι είναι χρέος-έλλειµµα, το άλλο πόδι είναι ύφεση-ανεργία. Οταν σηκώνεις το ένα πόδι να ανασάνεις, βουλιάζει το άλλο. Και το αντίστροφο. Μέχρι να βρεθεί µια σχετικά στέρεη βάση να ανεβείς λίγο πιο πάνω. Βλέπω ότι αυτή τη δεκαετία η χώρα µας θα µείνει σε αυτό το τέλµα. Είναι µια µεταβατική περίοδος, βρισκόµαστε στο Καθαρτήριο. Οπως έγραψε ο ∆άντης, πρέπει να περάσεις από το Καθαρτήριο για να δεις τον Παράδεισο. Εχουµε σταµατήσει ως κοινωνία, ως οικονοµία, να παράγουµε. Φτάσαµε να πωλούνται σκόρδα Κίνας στην Κορώνη. ∆εν µπορούµε να στηριχθούµε µόνο στις υπηρεσίες και στις ελπίδες ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις. Η νοοτροπία δεν αλλάζει από τη µια µέρα στην άλλη, δεν αλλάζει µε νόµους και µε ρητορεία. Η παλιά εποχή τέλειωσε»
ΑΝ τον ρωτούσαν σήμερα, μάλλον θα απαντούσε με μια απέραντη σιωπή, με όλα όσα βλέπει να γίνονται γύρω. Ειδικά με τα τελευταία τραγελαφικά γεγονότα στην Ελληνική Βουλή στην οποία ο μεν πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ζήτησε την «υποστήριξη της πολιτικής του» (πως γυρίζουν τα πράγματα;), η δε αντιπολίτευση εξακολουθεί να παίζει τον πανάρχαιο ρόλο της … αρνητικής αντιπολίτευσης.
ΟΣΟ για την πατρίδα, έ, αυτή «είναι η Ελλάδα»: μια χώρα που «ποτέ δεν πεθαίνει»! Κι ας είναι έτοιμη «από καιρό» για μια ηρωική έξοδο-αυτοχειρία! Κρίμα! (Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
ΜΙΛΑΜΕ συνήθως για «ιστορικά» κόμματα, «ιστορικά» στελέχη και άλλες μεγαλαυχίες, ενώ ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας παραμένει σε πρωτόγονη νηπιακή μορφή: οργανωτικά και ιδεολογικά.
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ μόνο πόσα κόμματα και κομματίδια έχουν δημιουργηθεί μεταπολιτευτικά στη χώρα μας: δορυφορικά γύρω από τις τρεις βασικές ιδεολογίες/άξονες:
-τη δεξιά (νεοφιλελευθερισμός/καπιταλισμός),
-τον υπαρκτό σοσιαλισμό (κεντροαριστερά/καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο»!),
-την αριστερά (σοσιαλισμός/κομμουνισμός) που κυβερνάει για πρώτη φορά.
ΜΗ ψάχνετε να βρείτε σοβαρές κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο καπιταλισμός –το κεφάλαιο- τις υπερκαλύπτει, κακώς ή καλώς, όλες. Πλην του ΚΚΕ, όλα τα άλλα κόμματα είναι ευκαιριακά, για να μην πούμε τυχάρπαστα. Η δε «ιστορικότητά» τους εξαντλείται στο πόσο αρεστά είναι (ή ήταν) στους εκάστοτε ψηφοφόρους τους (ευκαιριακούς κι αυτούς).
ΘΑ ΜΟΥ πείτε έτσι είναι η πολιτική! Όχι! Δεν πρέπει να είναι έτσι σήμερα. Αν η πολιτική δεν υπηρετεί το συμφέρον του συνόλου του λαού, αλλά εξυπηρετεί μόνο τους «ημετέρους» ή τους «έχοντες και κατέχοντες», τότε αργά ή γρήγορα η χώρα καταστρέφεται. Είναι ζήτημα χρόνου και συγκυριών. Αυτό, δυστυχώς, ζούμε.
ΤΑ μνημονιακά κόμματα κατέστρεψαν εκ θεμελίων τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Γι αυτό και τείνουν να χαθούν. Όταν ένα πολιτικό σύστημα αποκόπτεται από την κοινωνική βάση, τον κορμό δηλαδή που το στηρίζει, τότε και το τέλος του είναι στον ορίζοντα.
ΣΤΗΝ ίδια παγίδα βρίσκεται και ο συγκυριακός ΣΥΡΙΖΑ των ποικίλων συνιστωσών και των καθημερινά διαφορετικών απόψεων: Να γίνει, δηλαδή, «μνημονιακός» (έστω με άλλους όρους) και να απολαύσει την εξουσία, ή να επιμείνει αντιμνημονιακά και, αργά ή γρήγορα, να χάσει την εξουσία! Σε ένα βαθιά καπιταλιστικό σύστημα, όπως είναι η Ε.Ε., δεν είναι ανεκτό, ή είναι ανώριμο, να γίνονται μεμονωμένες ουτοπικές «εξεγέρσεις».
ΣΤΟ ερώτημα δε πώς ένα κόμμα που επαγγέλλεται την «κοινωνική» σωτηρία, συνεχίζει δυο μήνες μετά την εκλογή του να αυτοσχεδιάζει πηγαίνοντας στην Ε.Ε. και ποντάροντας μόνο σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, η απάντηση δυστυχώς δίνεται από την πραγματικότητα που έφτασε στο απροχώρητο. Ο ερασιτεχνισμός και οι σπασμωδικές κινήσεις (ΗΠΑ-Ρωσία) επαναφέρουν, δυστυχώς, στην κοινωνία την απελπισία και την απογοήτευση ωθώντας ξανά στο περιθώριο την ελπίδα. (Στ.Γ.Κ.)
ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ (ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ!)
ΣΕ μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για λογαριασμό του ΣΚΑΙ(31-3-15), μεταξύ των πολλών άλλων ενδιαφερόντων ευρημάτων είναι και το παρακάτω: Στο ερώτημα ποιο συναίσθημα σας προκαλεί πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, 45,5% των ερωτηθέντων απάντησαν φόβο, 11% ελπίδα, 26,5% κανένα συναίσθημα και 17% δήλωσαν ότι δεν πιστεύουν πως υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Σε προηγούμενη έρευνα στις 16-17 Μαρτίου, 43,5% απαντούσαν φόβο, 14,5% ελπίδα, 26% κανένα γιατί δεν θα φέρει κάτι διαφορετικό και 16% δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα.
ΟΣΟ κι αν μια δημοσκόπηση είναι μια «φωτογραφία» της στιγμής, η κοινή γνώμη δεν είναι καθόλου έτοιμη για μια έστω πιθανή έξοδο από το ευρώ! Στις πρόσφατες εκλογές έδωσε πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να μας βγάλει από το ευρώ και την Ε.Ε., αλλά για να διαπραγματευθεί έναν «έντιμο συμβιβασμό». Αν αδυνατεί να πράξει κάτι τέτοιο, επειδή η ιδεολογία του ή οι συνιστώσες του δεν του το επιτρέπουν, τότε η προσφυγή ξανά στο λαό είναι μονόδρομος. Όχι η έξοδος από το ευρώ! (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Μέχρι τώρα προσερχόμαστε στις διαπραγματεύσεις των Βρυξελών ως μια χώρα «επαιτούσα» μεν χρήματα, αλλά και «απαιτούσα» να εφαρμόσει τους δικούς της κανόνες (!), όπως είπε ο εικαστικός καλλιτέχνης Κ. Τσόκλης.
Πάει πολύ!
Επειδή έχει χιλιοειπωθεί και γράφεται συνεχώς ότι πολιτική είναι η πολιτική του εφικτού, αναρωτιόμαστε μήπως τελικά οι ημέτεροι νεόκοποι πολιτικοί είναι οπαδοί της διπλωματίας του… ανέφικτου, ώστε να δικαιωθούν οι αγορές που μας θέλουν εκτός Ευρωζώνης!
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
