Aποσύνθεση και σύνθεση (Χ.ν., 17-5-18)
Posted on 17 Μάι, 2018 in Σχόλια | 0 comments
ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΗ
ΤΟ ότι τα πάντα στη χώρα μας βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο, δεν είναι ανάγκη να τονίζεται καθημερινά. Ζούμε ήδη μια πραγματικότητα εκρηκτική από κάθε άποψη, κι αυτό που απαιτείται επειγόντως είναι μια στοιχειώδης σύμπνοια όλων.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ άραγε, από την οκταετή αποσύνθεση που βιώσαμε, να μπούμε σε ένα στάδιο υπέρβασης εγωισμών και φιλοδοξιών ώστε να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα σημεία δείχνουν ότι δεν αλλάζουμε συμπεριφορές. Και πάλι μπαίνουμε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο: με άσκοπες περιοδείες των αρχηγών κομμάτων στην περιφέρεια και υποσχέσεις, με κυβερνητικά σποτακια υπεραισιοδοξίας (μα ποιος να αισιοδοξήσει με τις επερχόμενες περικοπές συντάξεων και φορολογήσεις;).
ΚΑΙ πώς να «αισιοδοξούμε», τη στιγμή που τα πάντα βρίσκονται σε τελματώδη κατάσταση (δείτε μόνο την κατάσταση στο δημόσιο με την ατέλειωτη γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητά του);
ΟΙ κραδασμοί στη συνοχή της κυβέρνησης, σε κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζεται, θα συνεχίζονται. Σκεφθείτε τί έχει να γίνει με το Σκοπιανό! Πώς θα παρουσιαστεί αυτό ως «επιτυχία» κάτι που δεν θα είναι αποδεκτό από το σύνολο των Ελλήνων!
ΜΠΟΡΕΙ η κυβέρνηση να φλέγεται για μια «επιτυχία», αλλά όπου και να κοιτάξει κανείς παντού ελλοχεύει ο κίνδυνος κακών «συμφωνιών» (Σκοπιανό, ΑΟΖ με την Αλβανία, ελληνοτουρκικά κ.λπ.).
ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ πολιτικό σύστημα γενικά, δεν έχει αλλάξει διόλου συμπεριφορά, όσα «νέα πρόσωπα» κι αν εντάξει στις τάξεις του. Κι αυτό, επειδή σε κάθε κόμμα τα σκήπτρα κρατούν οι «παλιοί» θιασώτες της παλαιοκομματοκρατίας και του πολιτικαντισμού («βαρόνοι»), που δεν εγκαταλείπουν εύκολα τα πόστα τους. Ακόμη και η «πρώτη φορά» αριστερά κυβέρνηση έχει διαποτισθεί για τα καλά από τη νοοτροπία αυτή: την «καθεστωτική» που είχαν προηγουμένως τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ)
ΕΤΣΙ, όσο το πολιτικό μας σύστημα θα παραμένει αναπόσπαστο μέρος του προβλήματος της χώρας, θα είναι αδύνατη μια ριζοσπαστική λύση, μια ώθηση προς τα εμπρός. Όσο δε ο στόχος κάθε κυβέρνησης θα είναι η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας, οι «έντιμοι συμβιβασμοί» σε σοβαρά προβλήματα της χώρας, θα παρουσιάζονται ως «νίκες»!
ΑΣ μην περιμένουμε, λοιπόν, σ΄αυτήν την κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας, λύσεις έξωθεν. Ο απομονωτισμός ήδη επικρατεί στις μεγάλες χώρες, κι αν εμείς δεν συσπειρωθούμε για να συνθέσουμε μια ενιαία δύναμη αντιμετώπισης των οξυτάτων προβλημάτων μας, μοιραία θα ξαναζήσουμε κι άλλες εθνικές καταστροφές. (Στ.Γ.Κ.)
ΑΡΑΒΟΪΣΡΑΛΙΝΗ ΔΙΕΝΕΞΗ
ΟΙ ΡΙΖΕΣ τής συνήθως αιματηρής και πολύχρονης αραβοϊσραηλινής διένεξης τοποθετούνται στα τέλη του 19ου αιώνα: τότε αναπτύχθηκε και παρουσίασε έξαρση το αραβικό και σιωνιστικό κίνημα.
Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, η περιοχή που θεωρείται από τους Εβραίους ως η ιστορική πατρίδα τους, διεκδικείται κι από τους Παλαιστινίους (Άραβες) ως η δική τους πατρίδα. Η δε Ιερουσαλήμ εκλαμβάνεται από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμός, Εβραϊσμός, Μουσουλμανισμός) ως ιδιαίτερος ιερός τόπος της κάθε μιας. Για δικούς τους λόγους.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ μεταξύ Παλαιστίνιων (Αράβων) και Ισραϊλινών (Εβραίων) έχει καταλήξει να είναι ένας αέναος εμφύλιος, μετά το 1947, ειδικότερα μετά την ίδρυση και αναγνώριση του Ισραηλινού «κράτους» από τον ΟΗΕ (1948): μια ενέργεια της διεθνούς κοινότητας που επηρέασε αμετάκλητα όλη την περιοχή της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Απώτερος στόχος; Να εισχωρήσει ο αμερικανικός παράγοντας στον αραβικό κόσμο.
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ, μετά από συμφωνίες με τους Παλαιστίνιους (2009) τους παρεχώρησε τη λεγόμενη «λωρίδα της Γάζας» που ουσιαστικά ελέγχεται σήμερα από τη Χαμάς. Όμως, η Γάζα με το να βρίσκεται μέσα στο κράτος του Ισραήλ αποτελεί μια αόρατη και αβίωτη φυλακή για τους μέτοικους Παλαιστινίους που δεν μπορούν να κινούνται ελεύθερα πουθενά.
ΣΗΜΕΡΑ, παρά τους πολλούς πολέμους και τις επανειλημμένες συμφωνίες για ειρήνευση μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε παραβιάσεις της εκατέρωθεν και δυστυχώς με εκατόμβες (όπως η προχθεσινή) θυμάτων -κυρίως αμάχων και παιδιών!
ΕΙΝΑΙ φυσικό μια τεχνητή οντότητα, όπως είναι το κράτος του Ισραήλ, να θεωρείται ξένο σώμα στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Όμως και οι Εβραίοι (διωγμένοι και «περιπλανώμενοι» για αιώνες μακριά από την πατρίδα τους) δικαιούνται μιας «μόνιμης κατοικίας» στον πλανήτη Γη. Το δυστύχημα είναι ότι πρέπει να χυθεί πολύ αίμα ακόμη, ώσπου και οι μεν (Εβραίοι) και οι δε (Άραβες) να κατανοήσουν ότι οι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι άθυρμα άλλων συμφερόντων. Κι ακόμη πως η ειρήνη μεταξύ των αντιμαχομένων είναι η μόνη αναγκαστική λύση. (Στ.Γ.Κ.)
