Της ημέρας (σχόλια, Χ.Ν., 17-11-16)
Posted on 17 Νοε, 2016 in Σχόλια | 0 comments
ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ στο -και γύρω από το- Πολυτεχνείο κατά το φοβερό τριήμερο 16,17 και 18 Νοεμβρίου (1973), με τους πολλούς νεκρούς και τραυματίες, παραμένουν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη των Νεοελλήνων.
ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ μεν είχαν (και έχουν) τη δύναμη να τα υμνούν, με το γραπτό, προφορικό λόγο ή τις εικαστικές τέχνες, άλλοι να πολιτικολογούν συνδυάζοντάς τα με την τωρινή κατάσταση, άλλοι να σιωπούν κι άλλοι απλά να τα αφηγούνται στα παιδιά τους, αν δεν τα’ χουν λησμονήσει κιόλας.
ΜΕΡΕΣ Πολυτεχνείου, λοιπόν και τώρα. Με «αριστερή» κυβέρνηση και με μνημόνια, με «ιστορική» επίσκεψη Ομπάμα και τάξιμο «ελπίδας» για το χρέος, με έναν κόσμο γύρω μας που αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο Τραμπ, όχι όμως και για το δράμα εκατομμυρίων προσφύγων. Οι λαοί που λιμοκτονούν ή αναζητούν την ελευθερία τους κι ένα κομμάτι ψωμί σε άλλες χώρες, αυξάνονται.
ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ μας, λοιπόν, πάλι θα ζωντανέψουν, αν και έχουν παραχωρήσει χρόνια τώρα τη θέση τους σε ένα ανούσιο αναμάσημα του γνωστού χρονικού του Πολυτεχνείου και των στερεότυπων επιφανειακών ερμηνειών του.
ΚΙ ΟΜΩΣ, παραμένουν στο ημίφως (γι αυτό υπάρχουν οι ιστορικοί ερευνητές) οι πολλές και διαφορετικές αιτίες που οδήγησαν τους τότε φοιτητές -και όχι μόνο- να εξεγερθούν κατά της χούντας. Να μιλήσει κανείς για τις σημαντικές επιρροές του Γαλλικού Μάη του ’68, για τις φοιτητικές εξεγέρσεις σε ΗΠΑ ή και σε άλλα σημεία του κόσμου; Δεν αρκεί. Βασικότερη αιτία εκείνου του ξεσηκωμού, κατά την άποψή μας, ήταν ότι η εκείνη η νεολαία, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου (1973), στα φοιτητικά και μαθητικά της χρόνια είχε υποστεί μια καθημερινή ανυπόφορη καταπίεση από ένα κοινωνικοπολιτικό, εκπαιδευτικό, χουντικό σύστημα τέτοιο ώστε να έχουν αναχθεί ως μέγιστα αγαθά η «στρατιωτική» πειθαρχία στην Παιδεία και η υπακοή στις εγκυκλίους: ένα ομοιόμορφο, δηλαδή σύστημα, σε όλα -ακόμη και στο σκέπτεσθαι και στο συμπεριφέρεσθαι!
ΟΜΩΣ, παρά τις απαγορεύσεις και τους INDEX, εκείνη η γενιά είχε καταφέρει να ωριμάσει πολιτικά, διαβάζοντας κρυφά και ακατάπαυστα πάμπολλα απαγορευμένα βιβλία. Επειδή δε, καμια υγιής νεολαία δεν θα δεχότανε για πολύ μια τέτοια ανελεύθερη κατάσταση, όταν βέβαια επέστη ο καιρός, είχαμε το «Πολυτεχνείο». Σήμερα; (Στ.Γ.Κ.)
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟY ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
Η έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (http://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/8782) αποτελεί μέχρι σήμερα, πιθανόν την πληρέστερη διερεύνηση γύρω από το θέμα των νεκρών του τριημέρου 16-17-18 Νοεμβρίου του 1973. Συνάμα δίνει μια ηχηρή απάντηση σε όσους ακόμα και σήμερα επιμένουν ότι εκείνες τις ημέρες δεν υπήρξαν νεκροί! Σίγουρα υπήρξαν νεκροί, αφού το χουντικό καθεστώς είχε δώσει εντολή για καταστολή της «εξέγερσης» με κάθε μέσο βγάζοντας άρματα μάχης στους δρόμους και πυροβολώντας στο ψαχνό. Υπάρχει πλήρης κατάλογος των τουλάχιστον 24 νεκρών στους δρόμους της Αθήνας, γύρω και πιο μακριά από το Πολυτεχνείο…
ΣΤΗ μνήμη του δεκαεφτάχρονου μαθητή Διομήδη Κομνηνού, του νεαρού εθελοντή τραυματιοφορέα που από τους πρώτους γαζώθηκε από σφαίρες τη Νύχτα της Μεγάλης Σφαγής (17 Νοέμβρη του ’73) στο Πολυτεχνείο, είναι αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι του Γ. Ρίτσου («Το αγόρι και η πόρτα»), ελάχιστο αφιέρωμα στην επέτειο:
«Εκεί που έπεσε/ είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,/ ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια/ η πεσμένη καγκελόπορτα-/ χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε./ Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο/ ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα/ και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία/ Να προφτάσουμε».
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ του Πολυτεχνείου κατέστησαν αδιαμφισβήτητα ιστορικά. Οι δε νεκροί του αποτελούν ένα αδιάσειστο στοιχείο, για εκείνους που εσκεμμένα παραπληροφορούν ή θέλουν να παραπλανήσουν τις τωρινές γενιές ότι δεν υπήρξαν εκείνες τις μέρες νεκροί και ότι το Πολυτεχνείο είναι μύθος! (Στ.Γ.Κ.)
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ
Κύριε πρόεδρε,
Ο Αμερικανός ηγέτης κ. Μπαράκ Ομπάμα είναι από τους ελάχιστους ξένους αρχηγούς κρατών που στήριξαν την Ελλάδα σε πολύ δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια. Λειτούργησε περίπου σαν ανάχωμα απέναντι σε όσους μας ήθελαν εκτός Ευρωζώνης (2015).
Μεταξύ των πολλών που είπε προχθές, είναι και μια φράση που κι πιο αδαής σε οικονομικά θέματα καταλαβαίνει τη σημασία της: «Η αυστηρή λιτότητα από μόνη της δεν φέρνει την ανάπτυξη»!
Λιτότητα και ανάπτυξη, όντας αντίθετα μεγέθη, σε καμιά περίπτωση δεν συμβαδίζουν. Ο δε ελληνικός λαός έχει μια παλιά σοφή παροιμία που το λέει πιο απλά: «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει». Όσο κι αν βροντούν τα νταούλια και παίζουν οι ζουρνάδες…
ΕΡΜΟΛΑΟΣ
